ข่าวบันเทิง

<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_1ihKPgpbzgM/SnLUIe4XFDI/AAAAAAAAAqY/Nnt9CAJ0wgU/s1600-h/327.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5364583348345181234" src="http://1.bp.blogspot.com/_1ihKPgpbzgM/SnLUIe4XFDI/AAAAAAAAAqY/Nnt9CAJ0wgU/s400/327.jpg" style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 245px;" /></a> เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อฉันอายุได้ 18 ปี อายุเท่านั้นแต่ก็เจอผีมามาก ส่วนใหญ่จะมาทักทายแบบเห็นเป็นรูปร่างแบบคน แต่ที่เจอครั้งนี้ เดาไม่ได้เลยว่ามันคืออะไร... <div style="text-align: justify;"> ตอนนั้นฉันและพี่น้องอีก 5 คน ว่างจากการทำนา จึงหารายได้พิเศษจากการเกี่ยวข้าวตามที่ต่างๆ โดยล่องเรือไปรับจ้าง จนกระทั่งมาถึงจังหวัดอ่างทอง ก็มีคนเรียกให้ไปเกี่ยวข้าว ผู้ที่มาเรียกเราเป็นผู้หญิง และให้เราเอาเรือจอดในอู่จอดเรือข้างบ้าน แล้วคืนนี้ให้เราพักค้างคืนที่บ้านไปก่อน เมื่อเห็นสภาพบ้านแล้วไม่อยากจะค้างเลยจริงๆ บ้านหลังนี้ทั้งเก่า ทั้งโทรม แถมรอบๆ บ้านยังมีต้นไม้ขึ้นอย่างหนาแน่น ดูวังเวงน่ากลัว เจ้าของบ้านเท่าที่เห็นมีกันอยู่ 3 คน พ่อคนหนึ่งและลูกสาวอีก 2 คน หลังจากกินข้าวแล้วลุงกับป้าของฉันบอกว่าคืนนี้จะนอนที่เรือ ฉันแปลกใจเพราะปกติต้องเป็นฉันที่ไปนอนที่เรือ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ตกลงคืนนั้นพวกเราก็นอนที่บ้านหลังนั้นโดยเจ้าของบ้านให้เรานอนชั้นบน นี่ก็น่าแปลก ธรรมดาเจ้าของบ้านต้องนอนชั้นบน และให้แขกนอนชั้นล่าง พอขึ้นไปบนบ้าน สิ่งที่เห็นสิ่งแรกก็คือห้องที่มีผ้ายันต์ปิดหน้าประตู ฉันรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที ห้องที่พวกเรานอนคือบริเวณห้องโถงซึ่งเชื่อมต่อกับระเบียงโดยตลอด ไม่มีผนังข้างหน้ามีแต่ด้านข้างและด้านหลัง ส่วนห้องที่มียันต์ปิดนั้นก็อยู่ในห้องโถงอีกที เราช่วยกันกางมุ้งแยกเป็นมุ้งชายและมุ้งหญิง คนที่นอนติดกับประตูที่ปิดยันต์คือน้องชายคนสุดท้อง ส่วนฉันนอนริมสุดติดกับโต๊ะเล็กตัวหนึ่งซึ่งมีโกฐบรรจุกระดูกวางอยู่ 3 อัน ทุกคนหวาดกลัวกันทั่วหน้าด้วยบรรยากาศของสถานที่ กว่าจะนอนได้ก็ดึก ฉันพยายามข่มใจให้หลับ จนกระทั่งมีอะไรบางอย่างมาทับมุ้งจนเอนไปข้างหนึ่ง แล้วยังทับขาของฉันด้วย ฉันตาเบิกโพลงแต่ไม่กล้ามอง ฉันนอนไม่กระดิกตัวแม้แต่น้อย จะปลุกคนอื่นก็เกรงจะไม่ได้นอนกันจนถึงเช้า ถึงจะหวาดกลัวแค่ไหนแต่ก็ดึงสติกลับมาได้ เริ่มคิดไปต่างๆ นานาว่ามันคืออะไร ความรู้สึกที่โดนทับเหมือนกับคนเอาหัวมาหนุนที่ขา เพราะอุ่นๆ และนุ่ม แต่ใครจะเอาหัวมาหนุน ดึกป่านนี้แล้วใครจะมาเล่นอยู่ พยายามนึกในใจเข้าข้างตัวเองว่าเป็นแมวแล้วผลักมันออกไปทันที แล้วมันก็ไม่มาทับอีก จึงนอนหลับลงได้ ตอนเช้าลุงกับป้าที่นอนในเรือมาเล่าให้ฟังว่า เมื่อคืนตอนนอนในเรือมีนกมาร้องเสียงน่ากลัวทั้งคืนเลยนอนไม่หลับ และเรือยังโคลงเคลงเหมือนมีคนมาจับโยกอีกด้วย ลุงถามว่าเราเจออะไรบ้างไหม พี่ชายบอกว่าไม่มีอะไร ฉันไม่แน่ใจจึงไม่ได้พูดอะไรออกไป แล้วก็มองหาอะไรบางอย่างที่สงสัยว่าเป็นแมว แต่ก็ไม่พบสักตัวในบ้านหลังนั้น เมื่อเราไปตรวจข้าว พบว่าข้าวยังไม่แก่ดี ยังเกี่ยวไม่ได้ นับเป็นโชคดีที่ไม่ต้องนอนค้างบ้านหลังนั้นอีก แล้วเราก็อำลาเจ้าของบ้าน เมื่อเจอร้านค้าแถวนั้นก็จอดเรือแวะซื้อของ พวกเราลองถามเจ้าของร้านเกี่ยวกับประวัติบ้านหลังนั้น เขาเล่าให้ฟังว่า เมื่อก่อนบ้านหลังนั้นมีกัน 5 คน คือเจ้าของบ้านและเมียเขา ลูกชายคนหนึ่งและลูกสาวสองคน เมียของเจ้าของบ้านตกเลือดตายทั้งกลมที่ระเบียงบ้าน ส่วนลูกชายคนโตป่วยเป็นไข้ตาย ส่วนอีกโกศหนึ่งไม่ทราบว่าเป็นของใคร แต่ที่ยังสงสัยไม่หายคือ คืนนั้น อะไรที่นอนทับขาฉัน </div>

บ้านหลังนี้มีอะไร

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อฉันอายุได้ 18 ปี อายุเท่านั้นแต่ก็เจอผีมามาก ส่วนใหญ่จะมาทักทายแบบเห็นเป็นรูปร่างแบบคน แต่ที่เจอครั้งนี้ เดาไม่ได้เลยว่ามันคืออะไร... ตอนนั้นฉันและพี่น้องอีก 5 คน ว่างจากการทำนา …

อ่านเพิ่มเติม »

31 Jul 2009

Yoon Sang Hyun เข้าร่วมโครงการเพื่อช่วยเหลือผู้พิการทางหู

Yoon Sang Hyun เข้าร่วมโครงการเพื่อช่วยเหลือผู้พิการทางหู

…

อ่านเพิ่มเติม »

30 Jul 2009

Hong Kyung Min รับหน้าที่นักร้องนำใน Oppa Band แทน Seo In Young

Hong Kyung Min รับหน้าที่นักร้องนำใน Oppa Band แทน Seo In Young

…

อ่านเพิ่มเติม »

30 Jul 2009

ททท. เลือก นิชคุณ เป็นพรีเซนเตอร์ ดึงคนเกาหลีเที่ยวไทย

24 Jul 2009

สยองขวัญเมื่อครั้งเป็นนักศึกษา

<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_1ihKPgpbzgM/Smm4yuJWYUI/AAAAAAAAAoY/sUqC1C1A0Q0/s1600-h/awb_image2282551203117.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5362020012881502530" src="http://4.bp.blogspot.com/_1ihKPgpbzgM/Smm4yuJWYUI/AAAAAAAAAoY/sUqC1C1A0Q0/s320/awb_image2282551203117.jpg" style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 247px; height: 320px;" /></a> <meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 10"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 10"><link rel="File-List" href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CADMINI%7E1%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><style>  </style> ชีวิตสมัยเป็นนักศึกษานั้นมันช่างเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย โดยเฉพาะชีวิตนักศึกษาที่ต้องอยู่ประจำหอพักในมหาวิทยาลัย ซึ่งมหาวิทยาลัยของฉันนั้นอยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพเท่าใดนัก บางคนก็มาเรียนแบบเช้าไปเย็นกลับแต่ฉันพักอยู่ที่หอพักของมหาวิทยาลัย <o:p></o:p><div style="text-align: justify;"> </div> หอพักหญิง 2 อาคารนี้ตั้งอยู่ค่อนข้างห่างจากอาคารเรียนพอสมควร เวลาไปเรียนพวกเราเด็กหอมักจะนิยมเดินเลาะไปตามถนนใหญ่เรื่อยๆ มาจนถึงบริเวณที่เป็นสระน้ำ แล้วก็เดินข้ามสะพานข้ามเชื่อมโยงระหว่างบริเวณอาคารเรียนกับทางเดินไปยังหอพัก ทางจะค่อนข้างเปลี่ยวในยามค่ำคืน อย่างไรก็ตามพวกเรามักจะนิยมนั่งพักคุยกันริมสระน้ำ และมักจะมีเรื่องเล่าขานต่อๆ กันมาว่าบริเวณทางเดินแห่งนี้เป็นบริเวณที่น่ากลัวมากในยามค่ำคืน เพราะจะมีคนเห็นอะไรแปลกๆ โดยไม่คาดฝันเสมอโดยเฉพาะเวลายามวิกาล ถ้าใครมีความจำเป็นที่จะต้องใช้เส้นทางนี้เดินกลับไปยังหอพักเพียงคนเดียวแล้วละก็คงจะต้องจ้ำอ้าวเพื่อให้ถึงที่หมายเร็วๆ ฉะนั้นพวกเราน้องใหม่จึงไปไหนมาไหนกันเป็นกลุ่มนับวันเรื่องแบบนี้ก็ยิ่งหนาหูขึ้น บ้างก็เล่าว่าหอพักชายบ่อยครั้งในยามดึกมักจะพบเห็นผู้หญิงแต่งตัวในชุดไทยเดินปรากฏกายให้เห็นด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มสวยงาม แต่ถ้าโชคร้ายก็อาจจะมาในรูปที่น่าเกลียดน่ากลัว <o:p></o:p><div style="text-align: justify;"> </div> เมื่อวันเวลาผ่านไปเรื่องเช่นนี้ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นโดยเฉพาะที่หอหญิง มีบางคนเล่าว่า ในเวลากลางคืนมักจะได้ยินเสียงดนตรีไทย เมื่อเสียงเริ่มชัดเจนและใกล้เข้ามาก็ทนไม่ไหว สงสัยว่าใครหนอมานั่งเล่นเพลงไทยเดิมในยามวิกาลเงียบสงัดเช่นนี้ หนักเข้าความอยากรู้อยากเห็นทำให้ลุกขึ้นมากลางดึกออกจากห้องพักไปตามเสียงเพลง ครั้นพอมาถึงห้องนั่งดูทีวีก็แทบช็อคหมดสติ ยืนตัวแข็งนิ่งอยู่กับที่ เพราะภาพที่ปรากฏต่อสายตาคือสตรีหลายนางแต่งชุดไทยเดิมนั่งพับเพียบบรรเลงเพลงไทยอยู่เต็มห้อง แค่ได้ยินคำเล่าขานเท่านั้นฉันยังขนลุกซู่ ถ้าต้องประสบกับตัวเองยังเดาไม่ออกว่าจะเป็นเช่นไร <o:p></o:p><div style="text-align: justify;"> </div> การรับน้องหอจะมีเป็นประจำทุกคืนไม่มีการยกเว้น ในบรรดานักศึกษาปี 1 ทั้งหมด พวกเราทุกคนต่างพากันอิจฉาก้อย เพราะก้อยร่างกายไม่แข็งแรงมีโรคประจำตัว ดังนั้นก้อยจึงถูกยกเว้นไม่ต้องร่วมกิจกรรมรับน้องหอ แต่ก็ต้องนอนพักอยู่ในห้องนอนเพียงลำพังคนเดียวทุกคืนเช่นกัน และแล้วในคืนหนึ่งเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ในขณะที่รุ่นพี่กำลังรับน้องอยู่ ก้อยก็วิ่งร้องไห้ลงมาจากห้องนอนบนหอ ก้อยละล่ำละลั่กเล่าว่า ขณะเคลิ้มครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่นั้น ได้เห็นหญิงชราคนหนึ่งใส่ชุดไทยเดินเข้ามานั่งบนเตียงข้างๆ ใบหน้าของหญิงชรานั้นเฉยเมยไม่ยิ้มแย้มเลยในขณะที่เอ่ยปากถามอาการของก้อย “เป็นไงบ้าง....รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม” ทั้งๆ ที่อยู่ในสภาพเหมือนฝันนั้นเอง ก้อยก็ตอบไปว่า “ก็ดีขึ้นมากแล้วค่ะ” ในใจก็ยังสงสัยอยู่ว่าหญิงชราคนนี้เป็นใครกันหนอ แล้วเข้ามาในห้องตอนไหนกัน แต่ไม่ทันที่ก้อยจะอ้าปากถาม หญิงชราคนนั้นก็แสยะยิ้มปากกว้างถึงใบหูพร้อมทั้งพูดว่า “นึกว่ายังไม่ดีขึ้น...จะได้เอาไปอยู่ด้วย” ก้อยจึงรีบดีดตัวขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งลงมาหาพวกเราทั้งชุดนอนในทันที <o:p></o:p><div style="text-align: justify;"> </div> หลังจากเหตุการณ์นี้ได้เกิดขึ้น พวกเราก็วิตกกังวลและกลัวผีมากขึ้น จนกระทั่งต้องไปสืบถามถึงต้นเหตุ และก็ได้คำตอบว่าหอพักนักศึกษาหญิงนี้เคยเป็นแดนประหารในอดีตมาก่อน ดังนั้นจึงมีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นเสมอ<o:p></o:p>

แม่ย่านางเรือ

<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_1ihKPgpbzgM/SliF0uf9BkI/AAAAAAAAAmY/qI-SlmS2Q3U/s1600-h/flh002.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5357178897638950466" src="http://2.bp.blogspot.com/_1ihKPgpbzgM/SliF0uf9BkI/AAAAAAAAAmY/qI-SlmS2Q3U/s320/flh002.jpg" style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 193px;" /></a> <meta equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"><meta name="ProgId" content="Word.Document"><meta name="Generator" content="Microsoft Word 10"><meta name="Originator" content="Microsoft Word 10"><link rel="File-List" href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CADMINI%7E1%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><style>  </style> เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องเกี่ยวกับความเชื่อของกลุ่มคนบางกลุ่ม ท่านผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการตัดสินใจว่าควรเชื่อมากน้อยเพียงใด <o:p></o:p><div style="text-align: justify;"> </div>เกือบ 20 ปีแล้วที่ครอบครัวของดิฉันทำประมงอยู่ที่จังหวัดสงขลา ประมาณ 10 กว่าปีที่แล้ว เป็นช่วงที่กิจการของครอบครัวรุ่งเรืองมากจนต้องต่อเรือเพิ่มขึ้นอีกหลายลำ และหนึ่งในนั้นได้สั่งต่อไว้ที่อู่เรือคลองด่าน จังหวัดสมุทรปราการ ขณะนั้นเป็นช่วงเวลาที่พอดีกับคุณพ่อ-คุณแม่นำน้องชายซึ่งพิการทางหูมาตรวจรักษาที่โรงพยาบาลแถวนั้น ก่อนกลับก็ได้แวะดูความคืบหน้าของการต่อเรือลำนี้ เมื่อไปถึงเห็นเรือและไม้ที่ใช้ต่อเรือก็กล่าวว่า “ไม่ได้มาดูเลยไม่รู้ว่าเอาไม้ที่เป็นตาไม้มาใช้ต่อเรือด้วย อย่างนี้จะทำให้มีรอยแตกได้ในตอนหลัง” ส่วนคุณแม่เมื่อได้ยินคุณพ่อกล่าวก็เอ่ยเสริมขึ้นว่า “ไม่รู้เอาไม้บ้าอะไรมาใส่ให้” <o:p></o:p><div style="text-align: justify;"> </div>หลังจากตรวจเรือสักพักก็เดินทางกลับ ทางที่จะกลับไปขึ้นรถก็เป็นทางเดียวกับทางเข้าต้องเดินผ่านสะพานไม้ที่เดินได้ทีละคนเท่านั้น คุณพ่อพร้อมน้องชายก็เดินล่วงหน้าไปก่อน ส่วนคุณแม่เดินตามหลังมา ช่วงจังหวะหนึ่งคุณแม่ก็พลาดเดินไปเหยียบแผ่นไม้แผ่นหนึ่งซึ่งตะปูที่ตอกไว้หลุดออกไปทำให้แผ่นไม้นั้นตีกระดกขึ้นมา จะด้วยเหตุบังเอิญฐหรือเพราะเหตุใดไม่ทราบ ไม้แผ่นนั้นก็ตีโดนตรงปากคุณแม่พอดีอย่างเต็มแรง คุณพ่อตกใจมาก เพราะช่วงเวลาที่เกิดเหตุนั้นเป็นเวลาเที่ยงวันอากาศค่อนข้างร้อนทำให้เลือดออกมาก รวมทั้งเหงือกของคุณแม่ก็ยังหลุดห้อยออกมาด้วย ตัวคุณแม่เองหลังจากโดนแผ่นไม้ตีปากแล้วก็ยังยืนงงกับเหตุการณ์นั้นอยู่ และยังไม่รู้สึกเจ็บแผลเพราะยังมีอาการชาตรงบริเวณที่โดนตี เมื่อคุณพ่อได้สติจึงรีบนำคุณแม่ส่งคลีนิกที่อยู่ใกล้ๆ ก่อน ซึ่งแพทย์ที่ประจำอยู่เห็นสภาพคุณแม่ที่มีเหงือกหลุดห้อยและเลือดออกมากก็ยังตกใจ แพทย์จึงรีบห้ามเลือดและดันเหงือกให้กับเข้าที่พร้อมกับใช้ลวดมัดไว้ก่อน <o:p></o:p><div style="text-align: justify;"> </div>กระทั่งคุณแม่กลับถึงบ้านก็ได้มารักษาตัวต่อที่โรงพยาบาลหาดใหญ่และต้องรับประทานแต่อาหารอ่อนจนกระทั่งหายดี แต่ผลจากเหตุการณ์นั้นก็ทำให้ฟันของคุณแม่ไม่สบกันเมื่อหุบปาก ตอนนั้นดิฉันเองยังเด็กมาก แต่ก็ยังจำได้ว่าปากของคุณแม่บวมจนดูน่ากลัวมาก คุณแม่เองคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเพียงอุบัติเหตุเท่านั้นเอง <o:p></o:p><div style="text-align: justify;"> </div>ต่อมา เรือลำดังกล่าวก็ต่อเสร็จและล่องเรือจากอู่กลับมาเทียบท่า รอการทำพิธีบูชาแม่ย่านางเรือก่อนจะนำเรือออกหาปลาต่อไป พิธีนี้เรียกว่าพิธีทำขวัญเรือ ซึ่งผู้ทำพิธีคือ หมอเขียน หลังจากทำพิธีแล้วหมอเขียนได้บอกกับครอบครัวของดิฉันว่าแม่ย่านางเรือลำนี้เป็นถึงระดับเจ้าแม่ ชอบของบูชาเป็นพวกข้าวเหนียวขาวหรือข้าวเหนียวเหลือง แต่ต้องปูผ้าขาวก่อนจะวางของบูชา รวมทั้งต้องบูชาท่านให้ดีๆ แล้วท่านจะให้คุณ <o:p></o:p><div style="text-align: justify;"> </div>คุณแม่มาทราบภายหลังว่าไม้ที่นำมาต่อเรือลำนี้เป็นไม้ตะเคียนทอง และเป็นที่น่าแปลกว่า เรือลำนี้ไม่มีปัญหาอย่างเรือลำอื่นไม่ว่าจะเป็นปัญหาเรือรั่ว เรือจม <o:p></o:p><div style="text-align: justify;"> </div>เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แม้ว่าคุณแม่จะไม่ทราบเหตุที่คุณแม่ต้องบาดเจ็บนั้นเป็นเพียงเหตุบังเอิญหรือเกิดจากการกล่าวลบหลู่โดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ แล้วได้รับการตักเตือนกลับมา แต่ก็เป็นเหตุการณ์ที่คุณแม่ยังจำได้แม่นยำไม่ลืมเลือนเลย<o:p></o:p>