ย้อนหลังไปที่จุดเริ่มต้น ความบันเทิงทางภาพยนตร์ที่ว่ากันด้วยเรื่องทางเพศของญี่ปุ่นนั้นเริ่มต้นขึ้นในยุคหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่เริ่มมีโรงหนังที่ฉายกันเฉพาะหนังพิเศษขึ้นตามแหล่งต่าง ๆ ของเมืองใหญ่อย่างโตเกียว
หนังโป๊ของญี่ปุ่นในยุคนั้นมีชื่อเรียกกันว่า “พิงค์ ฟิล์ม” เป็นผลงานที่มีความยาวประมาณ 1 ชั่วโมง, ถ่ายทำด้วยต้นทุนที่จำกัดจำเขี่ย และแน่นอนว่ามีจุดขายอยู่ที่ฉากเซ็กซี่ แต่ก็ถือว่าไม่ได้วาบหวิวชนิดเรตเอ็กซ์ แต่ยังคงต้องผลิตกันภายในระบบเซ็นเซอร์ที่ค่อนข้างเข้มงวด
พิงค์ ฟิล์ม รุ่งเรืองอยู่หลายปีจนกระทั่งเข้าสู่ยุค 80s เค้าลางแห่งความเปลี่ยนแปลงก็เดินทางมาถึง หลังเครื่องเล่นวิดีโอเทป เริ่มได้รับความนิยมจนกลายเป็นเครื่องใช้ไฟฟ้าประจำของทุกบ้าน ความบันเทิงที่ตอบสนองต่อความรู้สึกทางเพศ ก็ตามไปอยู่ในบ้านของชาวญี่ปุ่นด้วย
มีข้อมูลบันทักว่า “วิดีโอสำหรับผู้ใหญ่” หรือ adult videos หรือที่เรียกกันสั้น ๆ ว่า AV นั้นมีจุดเริ่มต้นในปี 1982 ที่ผลงานแนวนี้เริ่มออกสู่ตลาดเป็นครั้งแรก ประกอบกับในปี 1984 รัฐบาลญี่ปุ่นได้ออกกฎหมายเซนเซอร์ฉบับใหม่ที่ยิ่งทำให้วันคืนของ “ฟิงค์ ฟิล์ม” จบสิ้นลงรวดเร็วขึ้นในเวลาเดียวกัน ตรงกันข้าม จนกลายเป็นอุตสาหกรรมที่มีเม็ดเงินหมุมเวียนอยู่มหาศาล ในเวลาเดียวกันก็ดึงดูดให้สาว ๆ เข้ามาในวงการนี้มากมาย
การทำงานของพวกเธอก็เรียกว่าเป็นนักแสดงอาชีพอย่างแท้จริง ต้องฝ่านการฝึกซ้อม, มีทักษะทางการแสดง คนที่จะประสบความสำเร็จได้จริง ๆ ก็ต้องทุ่มเทให้กับอาชีพกันอย่างจริงจังเท่านั้น อย่างที่เคยมีคลิปการฝึกซ้อมท่าทางสำหรับการแสดงบทรักในหนังเอวีของดาราสาว ซึโบมิ ที่นอกจากจะต้องเตรียมร่างกายให้พร้อมแล้ว ก็ยังต้องฝึกฝนการออกเสียงครวญครางให้ได้อารมณ์สมจริงสมจังด้วย
ส่วนดาราสาว ยูอิ ทัตสึมิ ดาราเอวีอีกคนที่เดินทางเข้ามารับงานในเมืองไทย เคยเปิดเผยให้กับให้สัมภาษณ์กับ Manager Lite ถึงขั้นตอนการเตรียมตัวก่อนเข้าฉากร่วมรักว่า ต้องทำกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราว เพื่อให้ตัวเองดูดีที่สุด ทั้งกำจัดขนบนตัวบ้างเพื่อความมั่นใจ, ดูแลดูแลสะโพกซึ่งเธอคิดว่าเป็นจุดขายที่สำคัญที่สุด ด้วยการนั่งบนหมอนรูปโดนัท เพราะจะช่วยให้สะโพกของตัวเองไม่ผายออกและดูเข้ารูปมากกว่าการนั่งกับพื้นปกติที่จะทำให้สะโพกของยูอิดูใหญ่มากกว่าเดิม นอกจากนี้ก็ทาครีม หรือพอกตัวร่างกายดูผุดผ่องเป็นที่ต้องตาสำหรับหนุ่ม ๆ มากที่สุด้วย
ใคร ๆ ก็เป็นดาราเอวี
มีคำกล่าวอ้างที่ว่าผู้หญิงญี่ปุ่น 1 ใน 200 คน ต้องเคยปรากฏตัวอยู่ในเอวีมาแล้ว ไม่ว่าจะเป็นในลักษณะของอาชีพอย่างเป็นการเป็นงาน หรือเป็นเพียงมือสมัครเล่น เป็นการกะประมาณของคนในอุตสาหกรรมนี้ที่ต้องยอมรับว่ายังไม่ได้มีหลักฐานใด ๆ มาอ้างอิงชัดเจน
คำกล่าวอ้างที่ว่ามาจากเว็บไซต์ News-postseven.com ซึ่งรายงานเมื่อปลายปีที่ผ่านมา โดยมีคำอธิบายว่า ในปี ๆ หนึ่งญี่ปุ่นจะผลิตหนังเอวี ซึ่งรวมทั้งงานที่ออกจำหน่ายในรูปแบบ DVD (หรือวิดีโอ) กันอย่างเป็นเรื่องเป็นราวถูกต้องตามกฎหมาย รวมถึงที่เป็นงานประเภทใต้ดินผิดกฎหมาย และเผยแพร่กันทางอินเตอร์เน็ต รวมแล้วประมาณ 35,000 เรื่องต่อปี เฉลี่ยแล้วจะมีหนังใหม่ ๆ ให้ดูกันถึงวันละร่วม 100 เรื่องกันเลยทีเดียว
หนังเอวีนั้นแทบจะมีนำเสนอกันในทุกรูปแบบ ตามแต่เงินทุน และตอบสนองความรู้สึกทางเพศทุกอย่าง ทั้งหนังที่ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าฉากแสดงการมีเพศสัมพันธ์ หรืองานที่มีเนื้อหาจับต้องได้เป็นเรื่องเป็นราว และบางครั้งก็จำลองสถานการณ์ประเภทฉากข่มขืน การลวนลามทางเพศออกมาอย่างสมจริงสมจังสำหรับผู้มีรสนิยมไปในทำนองนั้นโดยเฉพาะ
ด้วยเหตุผลดังกล่าวทำให้แต่ละปีจะมีดาราเอวีหน้าใหม่อยู่ราว 2,000 – 3,000 คน และว่ากันว่ามีผู้หญิงที่ทำงานในสายนี้อยู่ถึงร่วม 150,000 คนกันเลยทีเดียว ซึ่งหากคำนวณตัวเลขที่ว่ากับจำนวนผู้หญิงอายุระหว่าง 19 – 55 ปี ที่มีอยู่ประมาณ 30 ล้านคน ก็หมายความว่ามีดาราเอวีอยู่ในสัดส่วนถึง 1 ใน 200 กันเลยทีเดียว
แน่นอนว่าไม่มีใครสามารถยืนยันถึงตัวเลขที่ว่าได้ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเอวีเป็นวงการที่หญิงสาวหลายคนสมัครใจเดินเข้ามาเอง
สาวสวย-เงินดี
ในอดีตภาพของวงการเอวีเคยถูกผูกโยงเข้ากับพวกแก๊งองค์กรนอกกฎหมายอย่าง “ยากูซ่า” จึงมีเรื่องเล่าถึงการลวงผู้หญิงมาถ่ายหนังโป๊ และเอาเปรียบกดดันพวกเธอในทุกด้าน ซึ่งก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ใช่เรื่องจริง อย่างไรก็ตามภาพดังกล่าวก็ถือว่าเบาบางไปมากในปัจจุบัน ส่วนใหญ่ผู้ผลิตหนังเอวีกลายเป็นบริษัทผลิตภาพยนตร์ ทำธุรกิจกันอย่างเต็มตัว ดาราหน้ากล้องโดยเฉพาะสาว ๆ ก็เป็นฝ่ายตัดสินใจเลือกเดินในทางสายนี้เอง
“คุณต้องการสาว ๆ ที่คุยเก่ง น่ารักสดใส, น่าสนใจ ส่วนใหญ่จะเข้ามาในวงการนี้เพื่อเงินกันทั้งนั้น อาจจะมีเหตุผลอื่นอยู่บ้าง แต่กลุ่มนี้ไม่ได้มีจำนวนมากหรอกค่ะ ฉันคิดว่ามีผู้หญิงเข้าวงการเอวีปีละประมาณส่วนใหญ่ก็เพราะเงินกันทั้งนั้น” สาวเอวีรายหนึ่งกล่าว
สาว ๆ ส่วนใหญ่ที่ก้าวเข้าสู่แวดงวงเอวียอมรับว่าเงินคือส่วนสำคัญที่สุด ที่ทำให้พวกเธอตัดสินใจเหยียบย่างเข้าสู่สายการแสดงที่อาจจะถือเป็น “ด้านมืด” แห่งวงการบันเทิงที่พวกเธออาจจะทำรายได้ถึงปีละ 7 – 20 ล้านเยนต่อปี
ซึ่งในกรณีที่มากที่สุดอาจจะถึง 300 ล้านเยน อย่างคราวของนักแสดงสาวระดับซูเปอร์สตาร์อย่าง มาเรีย ทาคางิ หรือคิดเป็นเงินไทยก็ร่วม 112 ล้านบาท สำหรับสัญญา 1 ปีกับหนังประมาณ 30 เรื่องมาแล้ว ถือว่าไม่ใช่รายได้น้อย ๆ เลย บางครั้งการหาลำไพ่พิเศษ จึงอาจจะบานปลายกลายเป็นอาชีพระยะยาว และสำหรับบางคนก็มุ่งมั่นเดินเข้ามาในถนนสายเอวีเองอย่างตั้งใจ เพื่อเงินก้อนโต หรือหวังแจ้งเกิดในวงการบันเทิงกระแสหลักได้
ภาพชีวิตของสาว ๆ เอวียังถูกนำเสนอผ่านงานภาพยนตร์มาแล้ว ไม่ว่าจะเป็นด้านมืดที่ว่าด้วยชีวิตเสี้ยวหนึ่งของสาวเอวีผู้ล่วงลับอย่าง อิจิมะ ไอ ที่มีผลงานแนวเอวีมากกว่า 200 เรื่อง จนได้รับฉายาว่า Queen of AV ซึ่งเธอได้รีไทร์ตัวเองขณะที่โด่งดังสุดขีด จนต่อมาต้องจากไปก่อนวัยอันควร ซึ่งหลายฝ่ายมองว่าส่วนหนึ่งมาจากความทรงจำอันเจ็บปวดในช่วงแห่งการทำงาน
ส่วน Running on Empty เลือกที่จะเล่าอีกด้านของชีวิตการเป็นดาราเอวี กับชีวิตจริงของ มิฮิโระ หญิงสาวจากจังหวัดนิงาตะ ที่เดินทางมาโตเกียวเพื่อการเป็นนักแสดง แต่หลังจากได้พบกับแมวมองของบริษัทผลิตหนัง AV เธอจึงตัดสินใจมุ่งเข้าสู่วงการบันเทิง ประเภทสำหรับผู้ใหญ่ ท่ามกลางการคัดค้านจากแฟนหนุ่ม และครอบครัว
เส้นทางเอวีจึงสามารถเป็นได้ทั้งหนทางแห่งความสว่างไสว และมืดมนได้พอ ๆ กัน ขึ้นอยู่กับตัวของสาว ๆ เองเท่านั้นที่จะมองถนนสายนี้เป็นจุดเริ่มต้น และจุดสุดท้ายในวงการบันเทิงของพวกเธอ (มีต่อตอนที่ 2 ตอนจบ)
ขอบคุณข่าวแซ่บจากผู้จัดการออนไลน์
แสดงความคิดเห็น